Πόσο δίκιο είχες ρε μαμά!

Επειδή έχω χάσει κιεγώ σχετικά πρόσφατα τη μαμά μου, τα στάδια που περνάς όταν χάσεις έναν πολύ δικό σου είναι τρία:
Στο πρώτο στάδιο που κρατάει ένα μήνα περίπου, νομίζεις πως όλα είναι όπως πριν.Φεύγεις από το σπίτι και στο δρόμο λες ότι θα σου τακτοποιήσει το δωμάτιο και θα φτιάξει μακαρονάδα που σ`αρέσει.
Και ξαφνικά το φως ανάβει στο κεφάλι σου!!!!
Στη δουλειά παίρνεις τηλέφωνο σπίτι να της πεις να πάρει τα ρούχα από το καθαριστήριο και μόλις σχηματίσεις τον αριθμό.......
Το φως ξανανάβει στο κεφάλι σου!!!!

Το δεύτερο στάδιο είναι μετά τον πρώτο μήνα όταν αρχίζει και σου λείπει..
Λείπει από παντού...Από την καρέκλα που καθότανε, από τραπέζι που έτρωγε, από το κρεβάτι που κοιμότανε.
Κοιτάς το άδειο δωμάτιο και σπαράζεις.Βλέπεις τα ρούχα κρεμασμένα, τις παντόφλες άδειες, την τσατσάρα της με λίγες τριχούλες της, το κραγιόν της, το καθρεφτάκι της και χάνεις τον κόσμο!
Γιατί ρε γαμώτο μου ;;Γιατί;;;;

Το τρίτο στάδιο είναι μετά από έξι μήνες όταν αρχίζεις να την εκτιμάς. Μαζί με την αξία του τακτοποιημένου δωματίου και της μακαρονάδας, εκτιμάς την υπομονή που σου έδειχνε όταν εσύ σαν κάφρος ούρλιαζες με το παραμικρό, εκτιμάς τη γλύκα της όταν εσύ ξέσπαγες τα νεύρα σου πάνω της, εκτιμάς την αγάπη της να σου στέκεται και να σε υποστηρίζει σε ότι καλό ή βλακεία έκανες, να εκτιμάς το πλασματάκι που σου στεκόταν πάντα δίπλα σου και δικαιολογούσε πάντα τις μαλακίες σου και καμάρωνε για τις επιτυχίες σου.
Και αρχίζει η γλυκιά νοσταλγία.
Πόσο δίκιο είχες ρε μαμά!!!!

Το τρίτο αυτό στάδιο κρατάει μια ζωή